daar zijn we dan

Onze eerste dagen in Zuid Afrika….

Hallo allemaal, hier zijn we dan……

Afgelopen vrijdag begon voor ons de grote reis, eerst naar Arnhem met de trein en daarna met de “ snelle “ trein naar Frankfurt flughaben . Op het laatste stukje bijna 300 kilometer per uur dus dat ging echt snel.

Op het vliegveld nog even wat shoppen, hapje eten en drinken en daarna hup t vliegtuig in. In tegenstelling tot onze vorige Afrika reis waar we toch een beetje als sardines in een blikje tien uur tussen snurkende Noren in hingen, hadden we nu 4 stoelen voor ons twee…dat reist toch een heel stuk prettiger. Zoals gewoonlijk was de service en verzorging aan boord weer heel prettig dus kwamen we zaterdagochtend relaxed in Johannesburg aan. Nog even wat cotroles en rap de binnenlandse vlucht naar Durban. Iedereen was aan boord dus tien minuten eerder dan gepland landen we op Durban International Airport. Snel de koffers opzoeken en rap naar buiten om Gunter te treffen ( en ff een sigaretje natuurlijk ).

Het weerzien met Gunter was zoals voorspeld echt heel gaaf, heerlijk om elkaar weer eens in levende lijve te zien. En wat ook heel gaaf was dat Gunter zoon Mandla mee had genomen. We hadden al wel eerder telefonisch contact gehad maar nu in het echt. Wat een heerlijk jong is dat en een humor die in de Comedy Train niet zou misstaan.

Daarna in de auto en naar het huis waar Gunter en de rest van het gezin woont en wat evens de uitvalsbasis is van Khulani Simunye. Een mooi huis met een aantal cottages in de schitterende omgeving in the Valley of the Thousand Hills.

Daar word je wel even stil van, prachtige natuur en bovenal hele vriendelijke mensen. Op dat moment waren Lizzy, en gast Daniel nog ff afwezig dus die zagen we later pas. Wel was Thalente er ( deze vriendelijke jongen kenden we nog van onze vorige trip, en Thulisile, meisje van 9 die doof is. Maar werkelijk waar een heerlijk kind. Zoals jullie begrijpen, we voelden ons erg thuis en op ons gemak om onder deze mensen te zijn.

Ondertussen zijn we ook nog de township in geweest met Gunter om lijsten op te halen met schoolspullen voor een aantal kinderen. Het voelt heel goed om zo direct en dichtbij de mensen te zijn.

Zaterdagavond heeft Gunter een braai ( barbeque ) georganiseerd. Ondertussen was Lizz ook aangekomen en dat weerzien was natuurlijk ook weer heel gaaf. Het eten en drinken was heerlijk en met een goed gevoel ons bed in.

De volgende ochtend was er direct werk aan de winkel. De achtergrond van het volgende stukje kun je nalezen op de weblogs van Gunter en Lizzy. Heel in t kort, een oma ( gogo ) met haar dochter ( die erstig ziek is ) en 2 kinderen leven in een hutje van maximaal 3 vierkante meter onder de meest erbarmelijke omstandigheden. We hebben het gezien en dan weet je gewoon niet wat je moet zeggen. Onvoorstelbaar. Gelukkig was deze situatie opgemerkt door een jongeman uit het township die ook vond dat dit echt niet langer kan. Deze held heeft het balletje aan het rollen gebracht om deze mensen te helpen. Khulani Simunye en diverse andere instanties zijn zeer druk geweest om dit gezin een andere woonruimte te geven. Dit alles werd betaald door het ministerie van financien, zeker daar de minister zelf op de hoogte was van dit verhaal.

Vroeg in de zondagochtend togen we met Gunter, Daniel ( die ondertussen ook was aangekomen na een uitje in Durban ) naar het nieuwe huis. Alles moest gedaan worden, verven, schoonmaken en inrichten. Met een aantal buurtbewoners eerst maar eens latex op de muur doen. Lekker rommelig en toen bleek dat er te weinig verf was maar even verdunnen. De chaos op verfgebied was complete maar alles was klaar. Gordijnrails ophangen, zeil op de grond en inrichten. Denk trouwens niet dat dit nieuwe huisje op enerlij manier te vergelijken is met woningen in Nederland. Later zullen we nog een paar foto’s plaatsen. Voor het gezin van gogo is het een vooruitgang die niet te beschrijven is. Eindelijk een meer menswaardig bestaan.

De volgende dag ,maandag, zou om 8 uur de minister van financien het huis officieel openen .

Wij gingen eerst de familie ophalen om ze naar hun nieuwe woning te brengen. Dat ophalen en zeg maar weghalen uit hun oude “ hok “ was op zich al een ervaring die ons erg aangegrepen heeft.

Aangekomen bij het nieuwe huis moesten we natuurlijk nog wachten. De pers was erbij en een flink aantal locale en gewestelijke afgevaardigden van de politiek. ( in dit geval van het ANC, er zijn dit jaar verkiezingen dus…)

De minister arriveerde onder begeleiding van bodyguards dus togen we met de familie naar boven. Het was een hele “ show “ , ook i.v.m. de verkiezingen. Maar toch was deze minister in z’n optreden en verwoordingen een toegangkelijk persoon., en vertelde toch een aantal dingen die voor verandering zouden kunnen zorgen.

140 foto’s verder kon de familie eindelijk de woning in……het gevoel en de gedachten hierbij zijn zoals zoveel dingen moeilijk weer te geven……

Later deze periode gaan we nog even terug om in alle rust de familie te bezoeken om te kijken hoe het ze vergaat.

Maandagmiddag zijn we met Thulisile naar het winkelcentrum geweest. Daar ze deze week naar een nieuwe ( doven )school gaat waren er nog wat dingen nodig zoals schoolkleding en stationary ( pennen, schriften ed ).

Trouwens, het cummuniceren met haar gaat via gebarentaal, wij weten daar natuurlijk niet zo veel van maar dit schatje leer tons van alles hierover, en als we weer terug zijn zullen wij hier zeker meer mee gaan doen, tis echt geweldig om dit te doen. We hebben ook nog wat nieuwe kleertjes voor haar gekocht waar ze natuurlijk enorm blij mee was.

Dinsdag zijn we met Gunter en Thulisile naar haar nieuwe school gegaan. Ze was al weer helemaal opgewonden.

Deze school is een boarding school dus gaat ze op maandag erheen en vrijdag weer terug, de weekenden dus thuis. Na een hartelijke ontvangst door de directrice waren er nog gesprekken met een audiologe en een zuster. Alles is daar picobello geregeld en de school zelf en omgeving zijn geweldig. Dit kon trouwens alleen mogelijk gemaakt worden door een sponsor. Vanzelfsprekend is e rook een hoortest gedaan waaruit bleek dat ze niet geheel doof is, bepaalde tonen wel, andere weer niet, maar uiteindelijk is het wel goed dat ze met een hoortoestel een stuk beter zal kunnen functioneren, en da’s geweldig nieuws!!

Na nog wat rond te hebben gekeken was het toch tijd voor afscheid en dan weet je het, alsof je je kind naar een eerste schooldag brengt, tranen bij t kind en de “ ouders “…..

Zo, het laatste stukje van dit bericht, daar Daniel ( trouwens een geweldig leuke peer met een enorme dosis humor ) dindsdag weggaat gingen we s’avonds nog uit eten. Beregezellig en enorm gelachen en ook nog direct kennis gemaakt met Lilian, ook iemand die voor Khulani Simunye werkt. Als je lol wilt, moet je bij haar zijn, kramp in de kaken van het lachen. Een gedeelte van de bezigheden van dinsdag staan al hierboven dus gaan we verder. En dat is dus het wegbrengen van Daniel naar t vliegveld in Durban.

Ondanks dat we hem niet zo lang hebben meegemaakt is afscheid nemen nooit leuk. Zoals ze op de reclame zeggen,: het waren een paar mooie dagen. En dat was ook zo, het was erg leuk om hem te leren kennen.

Nou luitjes, tis een beetje een lang verhaal geworden maar er gebeurd gewoon zoveel …

We hebben het in ieder geval naar ons zin en voelen on shier erg thuis.

Tot de volgende keer maar weer , dan zal ik proberen het wat beknopter te houden en wellicht een paar fotootjes te plaatsen.

Veel liefs van Ingrid en John en bedankt voor het lezen.