gedicht van Peter Scheers

Ringtones.


Ringtones verdringen zich in de ruimte ,
verscheuren de stilte in mijn hoofd,
Het ene gesprek gaat nog harder,
lekker eten wordt beloofd.
de trein snelt met volle snelheid,
de lange files vlot voorbij,
Nederland op zijn smalst
nee dat is toch niets voor mij.

we maken ons druk om gemiste kansen,
en haasten ons in vol galop,
snel een hapje om t hoekje,
t leven in een notendop.

jij hebt daar geen haast, en geen eten
of ringtones om je heen,
aids en ziektes omringen je leven,
een beetje hoop houd je op de been,
tegenstellingen wereldwijd
het doet me zeer om te erkennen,
als ik er zelf maar niet onder lijd
en mezelf nog blijf verwennen.

want egoïsme staat bovenaan
aan de mensheid in totaal,
geen medelij met die ander,
nee die zien we toch niet staan,
te druk met onze carrières,
met geluk en heel veel geld,
t omzeilen van barrières,
van oorlog en zinloos geweld,

maar ik voel niet mijn maagje knorren
zoals die bij de jouwe doet,
ik voel geen leegte in mijn lichaam,
ook al houd je dapper moed.
gelukkig zijn er ook nog mensen
die wel een ander nog zien staan
die met gevaar voor eigen leven,
hun warmte geven aan jouw bestaan.

voor die mensen is dit schrijven,
wiens ogen niet sluiten
voor weer een aids epidemie,
zonder aan zich zelf te denken,
de onzichtbare, onbekende wie.




hun inzet is volop om te prijzen,
fijn dat jullie er nog zijn,
dat wil ik graag nog even zeggen,
morgen zit ik in die trein….


Peter Scheers